Capítulo VI. Ironía y lirismo, las dos caras de una misma moneda

06/03/2013 2.030 Palabras

Cunqueiro aboga en su obra por un principio de analogía universal: la correspondencia entre los tiempos, los seres y los mundos; Basora es Mondoñedo, todos somos Sinbad, todos los tiempos son uno. Pero llega un momento en que la correspondencia, la armonía se rompe, y entonces es necesario recurrir a la ironía para no sucumbir. Como afirma Octavio Paz: «la ironía revela la dualidad de lo que parecía uno»- [1]Afirmaba Cunqueiro que la ironía es una cualidad común del gallego: E ben certo, como dixo un filósofo dos nosos días, que nós, os galegos temos unha especial facilidade pra vivir en dous mundos: o mundo real, que se nos impón; e o mundo imaxinativo, o mundo da fantasía, que nós creamos. Iste vivir un «doble mundo» é, nin máis nin menos, a verdadeira clave da nosa tan sonada complexidade psicolóxica, da nosa «duplicidad mental». A chave de ouro pra pasar dun mundo a outro é, de certo, a imaxinación. Por esta capacidade de tránsito, por este...

This website uses its own and third-party cookies in order to obtain statistical information based on the navigation data of our visitors. If you continue browsing, the acceptance of its use will be assumed, and in case of not accepting its installation you should visit the information section, where we explain how to remove or deny them.
OK | More info